Om 8:00 uur had ik in de Achterhoek afgesproken met de organisatie van de Strade Bianche. Waarom zo vroeg? Omdat ik zou worden toegevoegd aan de Galerij der Groene Groten.
Een van de vele creatieve dingen waarom ik deze Strade de leukste van Nederland vind. En de mooiste. Maar waarom werd ik nu toegevoegd zul je je afvragen. Nou gewoon omdat ik had geraden hoeveel recycle-bekers er vorig jaar níet waren teruggekomen. Bleken er 27 te zijn. En met mijn geluksgetal 25 zat ik het meest in de buurt 😁. Ik hield er nog een mooie ingelijste poster aan over.
Maar goed, ik kwam natuurlijk om voor de 6e keer de Witte cross te fietsen. Ook nu weer 150km. Dit jaar ging ik voor de verandering eens alleen van start. Hoewel alleen, met 1100 inschrijvingen zat het weer vol.
De start was dit keer niet in het openlucht theater. Bijna een reden om niet te gaan, maar eerlijk gezegd heb ik het geen seconde gemist. Het leek allemaal wat praktischer ingericht. Er was zelfs plaats voor een veelkoppig mannenkoor (sorry als er toch dames bij waren) dat om 8:00 uur al uit volle borst ‘Laat de zon in je hart’ zong.
Omdat ik alleen reed had ik mezelf beloofd niet te gaan jakkeren en niet bij groepjes aan te haken. Easy going en het Achterhoekse landschap op me laten indalen. Heerlijk, ook al was het nog geen 10 graden bij de start.
Trouwens over geluksgetal gesproken. Ik had startnummer 13. Heel even dacht ik om een ander nummer te vragen. Maar ik deed het niet. Even bewijzen dat het onzin is en het noodlot tarten.
Soms bleek het toch moeilijk om niet aan te haken bij groepen. Hoewel na een paar bochten was ik de meeste groepjes toch weer kwijt.
Ik heb al eerder verteld dat ik offroad een schijterd ben. Dus waar vrijwel iedereen met een Paaschberg wielershirt door de bochten knalde, remde ik af, clickte ik een schoen los, of eindigde ik bijna in de berm. Natuurlijk even aanzetten en weer aanhaken. Totdat een stemmetje in mij zei ‘Keizer, je zou het vandaag anders doen’. En daar ging de groep. Genietend van de omgeving fietste ik rustig verder.
Ook de eerste pauzeplek was anders. Niet ergens midden in het bos, maar op het erf van iemand. Perfecte plek. Nog geen feest hier, maar de gitaren werden al gestemd en de koffie was bijna klaar. Maar de chocomel vloeide al rijkelijk en de Achterhoekse cake smaakte weer perfect.
Aan de vorm van de route kon ik zien dat er wel nieuwe stukken waren maar ook veel hetzelfde. En toch voelde het nieuw. Of was ik nu minder gefocust op het achterwiel van een voorganger en lette ik meer op de omgeving? Ik genot van de 10-tallen tractoren, of ik moet geloof ik trekkers zeggen, die me tegemoet kwamen. Ik hoop niet dat ze opweg naar Den Haag waren, want er zaten aardig wat oldtimers bij. Den Haag is nog ver. Door al die trekkers had ik in ieder geval geen oog meer voor mijn GPS en miste ik mijn afslag. En met mij 2 anderen die lekker mijn wiel zaten.
Door niet bij groepen aan te haken, fietste ik soms ook een stief kwartier alleen. Zeker op de stukken waar alleen de 150km kwam. Ben ik wellicht de laatste, ging er door mijn hoofd.
Maar bij de eerstkomende rustplek was het weer een gezellige drukte. Ik begroet een vrijwilliger toen ik het terrein op reed. ‘Hé, jij bent Peter toch’. Stom verbaasd dat ik tussen al die fietsers met helm en bril door een vrijwilliger herkend wordt. Oké, ik doe al 7 keer mee 😁, maar ik vind dit echt typerend voor de inzet en passie van alle vrijwilligers hier. Grote klasse!
Na een snack, mijn koffiebonnetje verzilveren voor een perfecte Doppio en een plaspauze, begin ik aan de laatste 30 km.
Weinig plassen onderweg trouwens. Van de regen de dag ervoor is weinig meer te zien. Heel soms een grote wegbrede plas. Bij één kon ik niet meer op tijd remmen, dus dan er doorheen. Schrok er zelf van, want hij was veel dieper dan ik dacht. Zag ik even niet aankomen.
En dan zie ik ineens Zwiepseweg linksaf op mij Wahoo staan. Als ik de routekaart goed had ‘gelezen’ zaten we weer 2 klimmetjes op het eind. Nu dus. De eerste wat zanderig in de klim en afdaling. Meerdere mensen gingen lopen, zowel naar boven als naar beneden. De klinkerklim is makkelijker met wat venijn in de staart. In de afdaling laat ik mij toch weer verrassen. Ik weet dat er een haakse bocht naar links in zit waar ik in vorige edities wel eens rechtdoor ben gegaan. Nu maakte ik wel de bocht. Maar veel te ruim. ‘Maar goed dat ze de mais al geoogst hebben’, hoorde ik een vrouw direct achter mij zeggen. Inderdaad, anders had ik de maiskolven tot achter mijn oren gehad.
Aan de finish wachtte een broodje hamburger op mij. Doe maar Vega, zeg ik. Vermoeid maar genietend peuzel ik mijn broodje op terwijl ik 148km Strade Bianche Achterhoek upload naar Strava.
Mooi weer, geen lekke banden, niet gevallen. Ofwel dat 13 ongeluk brengt is onzin. Of het moet die file zijn geweest die ik 4 km vlak voor Amstelveen opeens had 😁. Tot volgend jaar.
fietsvandekeizer 