“Zo, lekker aan het fietsen?”

​Het is zaterdag. Tijd om weer eens mijn cyclocrosser te pakken.

Vannacht heeft het hard geregend. En er ligt veel blad op de weg. Hoewel het vanochtend droog zou blijven, klettert het toch weer tegen te ramen. 

Geen probleem ik had mijn zinnen er helemaal opgezet. Vies worden! Offroad gaan. 

En dat begint al na 1 km in de Middenpolder. Niet slecht voor stedelijk gebied.  Het zijn maar kleine stukjes hoor. Ik ben onwijs jaloers op diegene die ongeremd van de gebaande paden af kunnen. Maar ik troost me met het gevoel dat dit echt leuk is. Ik moet wel goed opletten voor de wandelaars. Officieel is dit een wandelgebied en ik wil ze niet tot last zijn. Dat lukt gedeeltelijk. Mijn achterrem krijst hard als ik flink in de remmen moet. Of, zoals een voetganger zei. “Ik dacht ik een ezel hoorde”.

Ik vervolg mijn weg naar Ouderkerk. Voor het eerst ga ik het stuk langs de A9 proberen. Langs het taluut is een smal pad waar ze volgens wielerhandel De Haan soms met de CX of MTB trainen. Het blijkt een leuk pad te zijn, dat in dit jaargetijde mooi goudgeel gekleurd is door de gevallen blaadjes. Soms staan de bomen wel erg dicht bij elkaar. Maar ik weet me er tussendoor te wurmen. De diepe kuilen neem ik wat onwennig. Staat er geen water in? Of modder? Het valt mee. Met het gewicht goed achterin kom ik er prima door. Ik vind het leuk en pak dit traject nog een paar keer. 

Dan door naar de Ouderkerkerplas. Hier zijn altijd veel mensen met honden, dus een beetje uit de buurt blijven. Dat gaat makkelijk, want het terrein is groot genoeg. 

Toch gaat het niet lang goed. Uit een groene auto komt een hand. Hé, dat is aardig, er zwaait iemand. Maar het blijkt een ” boswachter” te zijn. “Zo, lekker aan het fietsen?” Al snel blijkt dat hij het niet zo aardig bedoelt. 
Ik ben de wandelaars tot last, ik kan mij niet identificeren en ik heb ook nog eens geen slot bij me voor als ik mee moet naar het bureau. De stemming zit er meteen in, maar ik hou mij in. “Ik ben nieuw hier. Er wordt hier iedere donderdag toch getraind met veldrijden? Ik rij alleen op het gras.” Maar nee, het Gezag heeft er geen boodschap aan. “U komt er met een waarschuwing vanaf”. Pfff!

Wat verbouwereerd vervolg ik mijn route. Eerst over het asfalt maar even later toch weer over het ruiterpad langs de Ouderkerkerplas. Moet kunnen, denk ik. De paarden kan ik van 200 meter zien aankomen. Voor de zekerheid kijk ik af en toe toch even achterom. De kust blijft veilig. Geen paard en geen Handhavers. Ik maak mijn rondje af via de rivier de Amstel.

In de verte zie ik de zonstralen door het wolkendek schieten, maar waar ik rij regent het. De meeste wandelaars zitten inmiddels lekker bij de warme verwarming. En Keizer …. die stuurt zijn fiets nog eens een onverhard voetpad op. 

Beste Sinterklaas

​Als paardrijder heeft u waarschijnlijk de ballen verstand van wielrennen.

En eerlijk gezegd geldt het omgekeerde ook, moet ik bekennen. 

Toch doe ik een poging om mijn Sinterklaas kado aan u uit te leggen.

Want een Wahoo Elemnt zal u natuurlijk niets zeggen.De afgelopen jaren stel ik mij ieder jaar een doel.

Zes keer de Alpe d’Huez op in 12 uur tijd, is dat niet koel?

Zonder veel hoogtemeters te maken, ging er toch veel training aan vooraf.

Maar een paar uur trainen in de polder is voor mij bepaald geen straf.

Vorig jaar was het jaar van de Kale berg, de Mont Ventoux. 

Ik las het boek, zag de film en o ja ik beklom ook nog dé berg. En hoe?

Want mijn racefiets gaat eigenlijk nooit op vakantie mee.

Dus huurde ik een full carbon Trek voor een dag of twee.

Dit jaar heb ik als doel om op Strava 7.500 fietskilometers te rijden.

En ik kan u verklappen, dat ik die grens deze week ga bereiken, maar dat ter zijde.

Natuurlijk tikte het Rondje Nederland met Anja lekker aan.

1400 km met volle bepakking hebben wij in 3 weken gedaan.

Volgend jaar wil ik wat minder op mijn bestaande routines leunen.

En daar moet een navigatiesysteem  mij bij ondersteunen.

Ik weet het. Het klinkt u allemaal wat zot in de oren.

Want ieder adres vindt u zonder problemen, maar dat wil ik ff niet horen.

Ik twijfelde lang tussen een Garmin en een Wahoo Elemnt.

Maar ik kies voor de laatste, dus ik hoop dat u mij daarmee verwend.

Met groet, 

Fietsvandekeizer 

Vuurdoop op de Schoorlse nok

​Precies een maand geleden kocht ik mijn cyclocrosser. Niet dat ik genoeg hebt van het asfalt. Nee dat blijf ik leuk vinden. Maar wel voor de afwisseling. En dat bevalt me perfect. Hoewel het wel enorm wennen is. Wat doet mijn CX-bike bij grind, mul zand, bochten met modder etc.?  Ik voel mij een beetje zoals mijn vrouw op haar racefiets bij het ingaan van een bocht. Een beetje schijterig dus.

Mijn eerste rit gaat over de Tafelbergheide bij Blaricum op zaterdagochtend. Onwennig fiets ik de hei op. Ik kan geen bord vinden dat het hier niet zou mogen. En ook de eerste wandelaars verwijzen mij niet regelrecht naar de fietspaden. Ik passeer eens een kudde schapen, ontwijk boomstronken, hobbel over wat boomwortels. Erg leuk. Wel opletten geblazen. De overgangen van hard naar mul zand gaan verraderlijk snel. 

Tafelbergheide

Bij de Ouderkerkerplas en in het Amsterdamse bos doe ik wat ervaring op met een beetje grind, modder, wat zand en gras. Het is goed om nu nog alleen te gaan. Zo kan ik zelf mijn tempo bepalen. Alles onder controle. Nog even geen pottenkijkers 🙂

Tijd voor een volgende stap. Ik wil antwoord op mijn vraag: Kan ik met mijn CX-bike ook op een MTB-parcours? Met collega en MTB’er Bas als gids verplaats ik mijn oefenterrein naar de duinen bij Schoorl.

Bas pakt het goed aan. We beginnen voorzichtig. Eerst een smalle onverharde strook tussen de bomen langs de provinciale weg. Om in te komen! Het tempo ligt hoger dan wanneer ik er zelf zou rijden. Maar het gaat prima. 

Dan smalle diepe karrensporen in de duinen. Op de meeste plekken goed aangereden en veel stro. Ik merk dat ik mijn blik te dichtbij heb. Iets verder vooruit kijken zou helpen om beter te anticiperen, maar dit lijkt opeens niet natuurlijk. Waar ik op de weg eigenlijk niets anders doe. 

Amsterdamse bos

Het wordt steeds een stukje uitdagender. Een technisch stuk volgt. Veel bochtenwerk en kuipbochtjes. Ik probeer ze te benutten maar het gaat niet altijd goed. Ik kijk hoe de bocht loopt in plaats van hem ‘gewoon’ te nemen. Hierdoor heb ik het gevoel dat ik vaart verlies in de bochten. En omdat ik Bas na 2 bochten al niet meer zie, is dat waarschijnlijk ook zo 🙂

Dan komt de beklimming van de Schoorlse nok. “Nu vlammen”, zegt Bas. “Ga voor de KOM. Met een crosser moet je veel sneller kunnen zijn dan een MTB’er”. Maar na 30 meter weet ik al genoeg. Ik pak een stuk mul zand en val bijna stil. Een voetje erbij om mij in de baan te houden. Als ik denk dat ik er bijna ben, wordt het nog steiler. Ik wil nog wat lichter schakelen, maar ik zit al op het lichtste verzet. Met hartslag “hoog” kom ik boven.

Thuis, mijn Strava nakijkend, blijkt dat de besten ongeveer eenderde sneller zijn op dit stuk. Respect hoor! Mooie klim overigens, die Schoorlse nok.

De afdaling is different koek. Met borden worden het al aangegeven. Gevaarlijke afdaling! En inderdaad. Grote kuilen in een steile afdaling doen mij besluiten om de eerste 20 meter te voet af te dalen. Zo wil ik een flinke valpartij voorkomen. Verder in de afdaling, ik zit inmiddels weer in het zadel, krijg ik een compliment. “Sjees, met vering is dit traject het al nauwelijks te doen”. 

Ik ga helemaal achterop het zadel zitten om goed af te dalen. Geleerd van een van de vele videotrainingen op YouTube. Het lijkt te werken. Op weg naar huis pakken we nog twee duinstukken. Ik proef enige vorm van gewenning. Het begin is er….