Het is zaterdag. Tijd om weer eens mijn cyclocrosser te pakken.
Vannacht heeft het hard geregend. En er ligt veel blad op de weg. Hoewel het vanochtend droog zou blijven, klettert het toch weer tegen te ramen.
Geen probleem ik had mijn zinnen er helemaal opgezet. Vies worden! Offroad gaan.
En dat begint al na 1 km in de Middenpolder. Niet slecht voor stedelijk gebied. Het zijn maar kleine stukjes hoor. Ik ben onwijs jaloers op diegene die ongeremd van de gebaande paden af kunnen. Maar ik troost me met het gevoel dat dit echt leuk is. Ik moet wel goed opletten voor de wandelaars. Officieel is dit een wandelgebied en ik wil ze niet tot last zijn. Dat lukt gedeeltelijk. Mijn achterrem krijst hard als ik flink in de remmen moet. Of, zoals een voetganger zei. “Ik dacht ik een ezel hoorde”.
Ik vervolg mijn weg naar Ouderkerk. Voor het eerst ga ik het stuk langs de A9 proberen. Langs het taluut is een smal pad waar ze volgens wielerhandel De Haan soms met de CX of MTB trainen. Het blijkt een leuk pad te zijn, dat in dit jaargetijde mooi goudgeel gekleurd is door de gevallen blaadjes. Soms staan de bomen wel erg dicht bij elkaar. Maar ik weet me er tussendoor te wurmen. De diepe kuilen neem ik wat onwennig. Staat er geen water in? Of modder? Het valt mee. Met het gewicht goed achterin kom ik er prima door. Ik vind het leuk en pak dit traject nog een paar keer.
Dan door naar de Ouderkerkerplas. Hier zijn altijd veel mensen met honden, dus een beetje uit de buurt blijven. Dat gaat makkelijk, want het terrein is groot genoeg.
Toch gaat het niet lang goed. Uit een groene auto komt een hand. Hé, dat is aardig, er zwaait iemand. Maar het blijkt een ” boswachter” te zijn. “Zo, lekker aan het fietsen?” Al snel blijkt dat hij het niet zo aardig bedoelt.
Ik ben de wandelaars tot last, ik kan mij niet identificeren en ik heb ook nog eens geen slot bij me voor als ik mee moet naar het bureau. De stemming zit er meteen in, maar ik hou mij in. “Ik ben nieuw hier. Er wordt hier iedere donderdag toch getraind met veldrijden? Ik rij alleen op het gras.” Maar nee, het Gezag heeft er geen boodschap aan. “U komt er met een waarschuwing vanaf”. Pfff!
Wat verbouwereerd vervolg ik mijn route. Eerst over het asfalt maar even later toch weer over het ruiterpad langs de Ouderkerkerplas. Moet kunnen, denk ik. De paarden kan ik van 200 meter zien aankomen. Voor de zekerheid kijk ik af en toe toch even achterom. De kust blijft veilig. Geen paard en geen Handhavers. Ik maak mijn rondje af via de rivier de Amstel.
In de verte zie ik de zonstralen door het wolkendek schieten, maar waar ik rij regent het. De meeste wandelaars zitten inmiddels lekker bij de warme verwarming. En Keizer …. die stuurt zijn fiets nog eens een onverhard voetpad op.
fietsvandekeizer 